سرنا از آلات بادی (ذوات النفخ) است که در متون موسیقایی از آن سخن رفته است.
از
سرنا، که اولیاء چلبی اختراعش را به «جمشید نامی» از موسیقی دانان معاصرش
منسوب داشته، به نام های « نای ترکی»، «نای سرغنیه»، سوریانی (نای کوچک تری
که فارابی نام می برد) و احتمال دارد سوریانی به سورنای تغییر یافته باشد.
«نایرومی» (برهام قاطع) و به روایت خوارزمی (در مفاتیح) یراعه یا یراع یاد شده است.
سورنای، را « فلوت» یا « نای زبانه دار» نیز گفته اند.
فارمر عقیده دارد که : ایرانیان حق دارند آن را از آن خود بدانند.
در سطح بدنه ی این ساز هفت سوراخ جهت انگشت گذاری تعبیه شده است و در زیر آن سوراخی، به منظور تولید اصوات زیر و بم وجود دارد.
این ساز از متداول ترین سازهای کردستان است و غالباً به همراهی دهل به کار می رود.
سرنا در موسیقی نظام عصر هخامنشی یکی از سازهای جنگی بوده است و در تاریخ موسیقی نظامی ایران از قدمت و سابقه ی طولانی برخوردار است.
مولانا جهان را مانند سرنایی می داند که او در هر شکافش می دمد و هر ناله و
نوای سرنا چون قند شیرین است و گاهی عاشقان به صورت سرنایی نموده شده اند:
عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن
تا چها در می دمد این عشق در سرنای تن
هله سرنای توام ، مست نواهای توام
مشکن چنگ طرب را مسگل تار، مرو